Rudy MONSIEUR

Mijn legerdienst in het 5 Linie.

Begin mei 1970 ben ik met de trein vertrokken naar Turnhout kazerne Majoor Blairon om er mijn verplichte legerdienst aan te vatten. Het was een zonnige dag en de meeste rekruten kwamen allemaal in burger toe aan het station van Turnhout.
Daar werden we opgevangen door een paar beroepsmilitairen die ons te voet begeleiding gaven tot in de kazerne. Onderweg passeerden we een paar cafés waar al een aantal rekruten pintjes stonden te drinken en roepen op de beroepsmilitairen.
Onze kamers werden toegewezen en we konden al beginnen met de opmaak van onze bedden en kasten. De rekruten die later aankwamen met een pintje teveel op mochten al direct een paar dagen achter hun klas doen als straf voor het toeroepen van de beroepsmilitairen.
De volgende dagen kregen we ons uniform en les over de rangen in het leger, hoe je hen herkent. Het leren verzamelen in pelotonsverband werd een dagelijkse drill en zorgde voor de goede orde. Kort daarna werden we op de ‘militaire trein’ gezet richting Soest in Duitsland.

In onze nieuwe kazerne aankwamen stonden alle legervoertuigen klaar om op manoeuvres te vertrekken. Ik had de pech dat er geen zitplaats meer was en zo genoodzaakt was om op de bus opstap plaats te nemen voor een paar uren rijden. Toen we ter plaatse aankwamen kon ik niet meer rechtop staan en stappen van de pijn in mijn rug. Men heeft mij toen naar het militair hospitaal van Keulen overgebracht waar ik onderzoeken heb ondergaan naar nierstenen. Die waren niet aanwezig en zodoende werd ik als ‘plantrekker’ terug gestuurd richting kazerne Soest. Ik moest zelf het juiste station in Keulen uitzoeken waar die dag de DVT zou vertrekken maar volgens de MP’s (militaire politie) kwam er die dag geen trein naar Soest en moest ik terugkeren naar het hospitaal waar ik vandaan kwam. De volgende dag het zelfde scenario maar nu had er niemand aan gedacht om mijn reispapieren aan te passen zodat de MP’s mij als deserteur beschouwden omdat ik al een dag in Soest verwacht werd. Weer zware problemen maar ik ben er toch geraakt als ‘plantrekker’ en deserteur, bij mijn nieuwe medesoldaten rekruten De eerste weken heb niet veel anders moeten doen dan patatten jassen en wc's kuisen e.d. ik was ingedeeld bij de stormfuseliers en dat was niet van de poes. Elke ochtend een cross van 6 km. en dan hindernispiste, drilloefeningen, schietstand, soms marsen van 10 km in volledige gevechtskledij, nachtelijke droppings met bivak, alarmoefeningen enz.
Wij waren op een week tijd soms maar 3 dagen in onze kazerne, de rest op het terrein.
Na 6 maanden opleiding was ik met wachtdienst houden op kerstdag in de kazerne. Terwijl ik aan het wachtlokaal stond kreeg ik plots enorme buikpijn en zakte in elkaar. De brancardiers van onze kazerne brachten mij met de ziekenwagen naar het Militair hospitaal van Soest. Daar werd, na onderzoek, een blindedarmoperatie uitgevoerd. De beschikbare dokter was een gynaecoloog-chirurg die zijn eerste blindedarmoperatie moest uitvoeren. Dat leverde hem en mij serieuze problemen op door verwikkelingen met gekruiste darmen en de nodige verdoving. Ik heb daarna bijna 2 dagen geslapen van het teveel aan verdoving. De chirurg heeft zich verontschuldigd voor de ongemakken en op nieuwjaarsdag mocht ik met herstelverlof naar huis voor 30 dagen. Mijn ouders waren niet op de hoogte gesteld van mijn operatie en waren serieus verontwaardigd.
Na mijn herstelverlof moest ik terug naar Soest maar kon ik niet meer deelnemen aan mijn verdere opleiding als stormfuselier. Ik werd een opleiding als Full-Track chauffeur opgelegd en moest van compagnie en collega's veranderen voor de volgende 4 maanden.
Aangezien er bataljonsfeesten op til waren moest ik mijn Full-Track piekfijn in orde zetten en bij die bezigheden was er een stukje metaal in mijn rechter pink terecht gekomen dat beginnen ontsteken is.
Na een paar dagen zat ik met een rode pink die driemaal zijn normaal volume had aangenomen en veel pijn veroorzaakte, ik werd terug bij een dokter gebracht die met een fijne schaar in mijn pink is beginnen steken om al de etter er uit te krijgen. Resultaat was dat ik mijn pink niet meer kon gebruiken omdat hij volledig verstijfd stond. Die dokter zwaaide juist af en daardoor moest hij zijn patiënten naar een andere bestemming doorverwijzen. Bij mij werd dat het Militair hospitaal van Bredene waar ik in een nieuwe juist geopende afdeling ben terechtgekomen waar ik juist elke maandag morgen met mijn gehavende pink in een etherbad moest gaan zitten en een nieuw verband kreeg aangepast. Daarna mocht ik tot de volgende maandag naar huis in herstelverlof. Na 3 weken moest ik dan terug naar Soest en kon ik verder met mijn Full-Track opleiding. Bij oefeningen moest ik het peloton mortieren vervoeren en bijstaan, ik heb ook nog met Unimog-vrachtwagen en jeep Minerva moeten rondrijden en zo ook nog het een en ander meegemaakt.
Rond 18 april ben ik afgezwaaid, dat was een paar dagen voor mijn andere kamergenoten en vrienden mochten afzwakken. Dat was een tegenvaller maar wij hebben ons met 3 afzwaaiers van mijn streek toch nog kunnen amuseren op deze memorabele dag.
De derde mei 1974 heb ik nog een kampperiode moeten doorlopen in Leopoldsburg, dat was 3 maanden voor ik ging trouwen en was toen 23 jaar. Ik moest 1 dag vroeger daar zijn dan de meeste anderen om de bakken bier en andere sterke dranken te helpen afladen voor de Mess officieren. Mijn sergeant-chef was een bekende marktkramer uit Antwerpen die lak had aan het leger en zo alles in het honderd liet lopen waar hij kon. Die periode was soms leuk maar ook minder leuk op andere gebieden maar we zijn hier ook heelhuids doorgeraakt en daarna goed kunnen trouwen.
Sinds meerdere jaren ben ik lid van de Koninklijke Vereniging 5 Linie en laat geen enkele kans voorbijgaan om aanwezig te zijn op alle samenkomsten en de jaarlijkse barbecue.
Doe zoals ik en zorg dat je uw lidmaatschap van deze vereniging van oudgedienden aanvraagt.
Graag zou ik van allen die in 1970 hun dienstplicht hebben vervuld in de 1 Cie en de Steun Cie, een seintje ontvangen.
Dat kan best op mijn e-mailadres : rudymonsieur@gmail.com.

Zo kunnen we langzaam maar zeker alle oudgedienden terugzien.....Afgesproken?